Kapibara -największy gryzoń na świecie 

Kapibara jest największym gryzoniem żyjącym na naszej planecie. Jej waga dorównuje dużym psom! Od setek lat budzi zainteresowanie badaczy i pasjonatów przyrody swoją unikalną historią oraz zdolnościami. Żywi się roślinami. Potrafi przetrwać na lądzie i w wodzie. Poznaj bliżej te fascynujące stworzenia. W tym artykule poznasz ich historię i tryb życia. Dowiesz się też czy możliwa jest ich hodowla w domu. Zapraszamy do lektury! 

Hydrochoerus - największy gryzoń na świecie

Kapibara jest znana naukowo jako Hydrochoerus. Wyróżnia się dwie jej odmiany — kapibarę wielką (Hydrochoerus hydrochaeris) i kapibarę małą. Bardziej znana jest pierwsza z nich. To największy żyjący gryzoń na Ziemi. Jej ciało waży od 35 do 65 kilogramów. To oznacza, że jej masa może wynosić tyle, ile dorosłej suki bernardyna! Długość ciała Hydrochoerus to około 1,2 metra. Zdarza się jednak, że niektóre osobniki są jeszcze większe. Waga rekordzistki sięgnęła aż 91 kilogramów.

Jak wygląda kapibara?

Mimo znacznych rozmiarów Hydrochoerus ma proporcjonalnie zbudowaną sylwetkę. Jej tułów jest krępy, a kończyny mocne. Jej ciało pokryte jest szorstką, ciemnobrązową sierścią na grzbiecie, kontrastującą z jaśniejszą, żółtawą barwą na brzuchu. Jej siekacze rosną całe życie. Warto również zaznaczyć, że kapibara posiada gruczoły potowe. To rzadkość wśród innych gatunków gryzoni. Niezwykła budowa ciała Hydrochoerus jest doskonałym przykładem adaptacji do życia w wodzie. Jej trójpalczaste tylne i czteropalczaste przednie łapy posiadają błony pławne. Umożliwiają one tym zwierzętom swobodne pływanie. Dzięki temu Hydrochoerus jest nie tylko sprawna na lądzie, ale także doskonale porusza się w wodzie.

Kapibary to nie ryby

Historia Hydrochoerus jest pełna niezwykłych wydarzeń. Na początku pomylono je ze świniami, później Watykan zaklasyfikował je jako ryby. Nic więc dziwnego, że budzą tak wielkie zainteresowanie wśród badaczy.
Pierwsze wzmianki o tych gryzoniach pochodzą z drugiej połowy XVIII wieku. Wtedy Karol Linneusz, słynny szwedzki przyrodnik, opisał te imponujące stworzenia. Jednak, ze względu na ich charakterystyczny wygląd, zaliczył je do rodziny świniowatych. Przez wiele lat skutkowało to mylnym określeniem Hydrochoerus jako "świń wodnych". Do dzisiaj są często tak określane.
W niektórych regionach gryzonie te były i nadal są zabijane dla mięsa i skór. Często wkraczają na pola uprawne i z tego powodu traktuje się je czasem jako szkodniki. Znajdują się tam jednak dlatego, że ich naturalne miejsce do życia jest stopniowo zmniejszane przez działania ludzi. Opuszczają je więc w poszukiwaniu jedzenia.
Ciekawym elementem historii kapibary jest zakwalifikowanie jej jako ryby przez Watykan. W XVIII wieku, na prośbę duchownych z Wenezueli, Watykan zgodził się na to ustalenie. Umożliwiło to spożywanie tych gryzoni przez chrześcijan podczas Wielkiego Postu. To nietypowe przypisanie Hydrochoerus przetrwało do dzisiaj w zwyczajach katolickich

Gdzie żyje kapibara? Siedlisko i występowanie

Kapibary zamieszkują obszary Kolumbii, Brazylii, Wenezueli, Argentyny i Urugwaju. Ich naturalne środowisko to tereny bagienne, jak i w wysokie trawy. Najbardziej jednak lubią przebywać w pobliżu zbiorników wodnych. Często zauważa się je także na działkach zamieszkiwanych przez bydło. To miejsce jest dla nich wyjątkowo komfortowe. Zapewnia łatwy dostęp do wody, jak i bezpieczeństwo. Rolnicy zabezpieczają teren wypasu swoich zwierząt przed drapieżnikami. 

Rzadko spotyka się te gryzonie w hodowlach domowych. Są one jednak częstymi mieszkańcami ogrodów zoologicznych na całym świecie, także w Polsce. Niezwykły wygląd i fascynujące zachowanie Hydrochoerus sprawiają, że to bardzo popularne zwierzęta w zoo.

Zachowanie kapibary

W naturalnym środowisku często można spotkać te gryzonie w pobliżu zbiorników wodnych. Doskonale przystosowały się do życia w tych obszarach. Bardzo dobrze pływają. Potrafią utrzymać się pod wodą nawet przez 5 minut. To skuteczny sposób na schowanie się przed wieloma drapieżnikami. Na lądzie chronią się one w wysokich trawach. Nie kopią nor tak jak myszy czy chomiki. Z tego powodu dużo łatwiej im uciec w wodzie. 

Hydrochoerus preferuje życie w grupie. Taka rodzina liczy zazwyczaj od 10 do 30 osobników. Składa się z samca, kilku samic i młodych. Komunikują się ze sobą za pomocą wydawanych odgłosów. Różnorodne dźwięki obejmują piski czy gwizdy. Istotnym sposobem porozumiewania się są również zapachy. Odgrywają one ważną rolę podczas zalotów oraz pozwalają na oznaczenie terytorium. 

Co je kapibara?

Te imponujące gryzonie żywią się roślinami. Głównym składnikiem ich diety są trawy. Zwłaszcza te rosnące w pobliżu zbiorników wodnych. Hydrochoerus są znane z wybredności. Starannie dobierają pożywienie i spędzając wiele godzin na jego poszukiwaniu. W ich menu znajdują się rośliny należące do 6 rodzin. Obejmują między innymi astrowate, wiechlinowate i wiesiołkowate. Oprócz tego urozmaicają swoją dietę nasionami, korą młodych drzew i niektórymi owocami. 

Co sprawia, że Hydrochoerus jest jeszcze bardziej niezwykły? To koprofag, to znaczy, że zjada swoje własne odchody. Takie niecodzienne zachowanie pozwala mu na odzyskanie cennych składników odżywczych. Sprawia też, że jest on lepiej przystosowany do życia w trudnych warunkach. 

Jak rozmnaża się kapibara?

Te gryzonie rozmnażają się przez cały rok. Ich szczytowa aktywność rozrodcza przypada jednak na początek pory deszczowej. Kopulacja ma miejsce w wodzie, która stanowi naturalne środowisko dla tego procesu. Okres ciąży trwa 5 miesięcy. Na świat przychodzi zazwyczaj od 2 do 8 młodych. Matka karmi je średnio od 2 do 4 miesięcy. Często inne samice z grupy również angażują się w opiekę nad nimi. W tym czasie mogą dostarczać im pokarm. 

Młody Hydrochoerus szybko zaczyna wstawać i chodzić. Pozostają pod opieką matki aż do ukończenia roku. Gryzonie te osiągają dojrzałość płciową około 18. miesiąca życia.

Hodowla kapibary w domu

W Polsce można hodować te zwierzęta w domu. Utrzymanie ich w takich warunkach wiąże się jednak z szeregiem trudności. Z tego powodu decyzja o kupnie tych gryzoni musi być starannie przemyślana. Te pupile mają specyficzne wymagania, które nie każdy jest w stanie spełnić. Ze względu na duże gabaryty konieczne jest zapewnienie im przestrzeni o odpowiednich wymiarach. Dodatkowo są to zwierzęta stadne, nie należy trzymać ich pojedynczo. Minimalne wynoszą aż 20 m2. Środowisko, w którym przebywają powinno być zróżnicowane. Warto zapewnić im stały dostęp do stawu lub innego zbiornika wodnego o głębokości co najmniej 3 metrów. To zwierzęta wrażliwe na niskie temperatury. W czasie zimy niezbędne jest stworzenie dla nich schronienia przed zimnem. Nie mogą przebywać na zewnątrz. 

Zanim zdecydujesz się na zakup Hydrochoerus, dowiedz się, gdzie znajduje się najbliższy specjalista mający doświadczenie w leczeniu tego gatunku. Zapewnienie zwierzakowi odpowiedniej opieki weterynaryjnej jest kluczowe, aby mogły cieszyć się dobrym samopoczuciem przez długi czas.

Kapibara cena

Ceny tych gryzoni mogą być bardzo zróżnicowane. Na ostateczną kwotę, którą będzie musiał zapłacić ich przyszły właściciel wpływa wiek i płeć zwierzęcia. Warto też zwrócić uwagę na jego pochodzenie. Kup Hydrochoerusa z legalnej hodowli. Pozwoli Ci to na upewnienie się, że zwierzę nie zostało schwytane na wolności dla zysku. 

W Polsce cena jednej kapibary z hodowli oscyluje w granicach 5000 - 6000 złotych. Decydując się na takiego pupila należy pamiętać o tym, że jest to zwierze stadne.

Częste pytania dotyczące Hydrochoerus

Ile żyje kapibara? 

W niewoli te gryzonie żyją 8-10 lat. Ich średnia długość życia na wolności to zaledwie 4 lata.  

Czy kapibarę można oswoić?   

Te inteligentne gryzonie można oswoić. Możliwe jest nawet nauczenie ich prostych komend.   

Czy kapibary są zagrożone wyginięciem? 

Te zwierzęta nie są zagrożone wyginięciem. W Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych widnieją jako gatunek najmniejszej troski (LC).  

Jakie są główne zagrożenia dla kapibar w ich środowisku naturalnym?

W środowisku naturalnym na te gryzonie często polują drapieżniki. Najczęściej są to jaguary, anakondy, orły i kajmany. Niekiedy także ludzie. Na ataki najbardziej narażone są młode osobniki. Nie potrafią uciekać tak sprawnie, jak dorosłe. Kolejnym zagrożeniem dla tych zwierząt jest postępująca utrata ich naturalnych siedlisk, która zmusza je do migracji. To skutek rozwoju ludzkich wiosek czy rolnictwa.